Jak wypłacać świadczenia chorobowe pracownikowi, który ukończył 50 lat

Prawo do wynagrodzenia chorobowego finansowanego ze środków pracodawcy przysługuje pracownikowi przez okres pierwszych 33 dni w danym roku, bez względu na liczbę pracodawców i przerwy w zatrudnieniu. Jednak w przypadku pracowników, którzy ukończyli 50. rok życia, koszty niezdolności do pracy pracodawca ponosi przez krótszy okres, trwający 14 dni w roku kalendarzowym.

Wynagrodzenie chorobowe przysługuje ubezpieczonym, którzy nawiązali stosunek pracy, a także osobom wykonującym pracę nakładczą (chałupnikom) oraz odbywającym służbę zastępczą, jeżeli stali się niezdolni do pracy wskutek:

• choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną,
• wypadku w drodze do pracy lub z pracy,
• poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów.

Za czas niezdolności pracownika do pracy, powstałej m.in. wskutek choroby, w pierwszej kolejności w danym roku kalendarzowym przysługuje wynagrodzenie chorobowe (art. 92 Kodeksu pracy). Liczba dni wypłaty tego wynagrodzenia jest zróżnicowana i zależy od wieku pracownika. Wynosi ona w danym roku kalendarzowym odpowiednio:

• 14 dni - jeśli pracownik ukończył 50 lat, lub
• 33 dni - w przypadku pracowników, którzy nie ukończyli 50 lat.

Po wyczerpaniu odpowiednio 33 lub 14 dni pobierania wynagrodzenia chorobowego w danym roku pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy finansowany przez ZUS.